Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

ΠΛ. ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

Αναρτήθηκε από MV στις 5:06 π.μ.
Βγαίνοντας από τον ηλεκτρικό για την σχολή κάθε φορά που πάω από την αρχή των επαναληπτικών εξετάσεων δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τους εκατοντάδες ανθρώπους στοιβαγμένους στην πλατιά Βικτωρίας με τον πόνο και την θλίψη ζωγραφισμένη σε όλο τους το πρόσωπο. Παιδάκια παίζουν στις κυλιόμενες σκάλες δείχνοντας αμέριμνα (ποιος ξέρει τι έχουν τραβήξει) άνθρωποι ο ένας πάνω στον άλλον. εξαθλιωμένοι , κουρασμένοι με μια μικρή ελπίδα στο βλέμμα τους να σε κοιτάνε τόσο έντονα μεταδίδοντας χιλιάδες συναισθήματα. Περνάς τους βλέπεις ...σκέφτεσαι πως να βοηθήσεις, ίσως να φέρεις φαγητό, ρούχα ... κάτι. Να εξομαλύνεις το πόνο τους έστω και λίγο. Έναν πόνο που αν δεν τον νιώσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις αλλά και μόνο που το σκέφτεσαι σε πιάνει η καρδία σου. Οργανώσεις προσπαθούν να βοηθήσουν, κάνοντας την παραμονή τους πιο εύκολη, καλύτερα πιο ανθρώπινη θα ταίριαζε λες και η ζωή τους δεν έχει ξεπεράσει προ πολλού το δύσκολο για όσους επιβίωσαν και φτάσανε ως εδώ. Οι κάτοικοι τις περιοχές να παραπονιούνται και με το δίκιο τους καθώς δεν είναι λογικό να στοιβάζονται εκεί χωρίς κατάλυμα ,γιατί η σκηνή που τους δίνουνε δεν είναι κατάλυμα με τέτοιο καιρό ούτε και κάμπινγκ να κάνεις , τροφή και τρόπο να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους μολύνοντας το χώρο. Έναν χώρο ήδη ακατάλληλο για παραμονή. Όμως και αυτοί τι θα κάνουν;; Δεν θα μιλήσω για αυτούς που γκρινιάζουν, βρίζουν ... τους ανθρώπους αυτούς, τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν μέσα τους ανθρωπιά και ούτε θα έχουν. Βέβαια τι να περιμένεις όταν το αυτονόητο και αναπόσπαστο κομμάτι της παιδείας είναι ανύπαρκτο στο εκπαιδευτικό μας σύστημα....αα... sorry στην 3ή λυκείου κάνουμε στην έκθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για ποιο λόγο να ασχοληθούμε από το δημοτικό με εθελοντικές δράσεις και την αξία του εθελοντισμού καλλιεργώντας τον αυθόρμητο σεβασμό προς το περιβάλλον, τον άνθρωπο και τα δικαιώματά του...μπορούμε απλά να το βάλουμε ως υποψήφιο θέμα στις πανελλήνιες και να τους το βάλουμε με το ζόρι στο κεφάλι όταν θα είναι ήδη 18...άλλωστε ποιος μαθητής δεν αγαπά ότι εξαναγκάζετε να μάθει.
 Όχι και πως εγώ και όσοι δεν κάνουμε τίποτα για αυτό είμαστε καλύτεροι... καθόμαστε άνετοι στο σπιτάκι μας στην ρουτίνα μας όσο καλή η κακή να είναι τουλάχιστον έχουμε τα βασικά όσο και δύσκολο να μας είναι να τα αποκτήσουμε. Σκέψου να πρέπει να αφήσεις όποια ζωή και να είχες και να τρέξεις να σωθείς. Να σε εκμεταλλεύονται να παλεύεις για να φτάσεις στην Ευρώπη και η Ευρώπη να σου κλείνει τα σύνορα, δεν λέω όχι όλη μερικές χώρες (οι στόχοι = προορισμοί) σε αφήνουν πιεσμένες μιας και όταν ήδη ρημάζουν οικονομικά την Ευρώπη και τις χώρες υποδοχής πόσο απάνθρωπες να δείξουν ειδικά με τόσο άμεσο τρόπο... για αυτό σε δέχονται ... αφού μπορούν να σε εκμεταλλευτούν για να γίνουν πιο ισχυρές, τι πιο εύκολο να έχεις φθηνά εργατικά χέρια ανθρώπους που δεν έχουν επιλογή.
Μην γελιόμαστε ο μόνος τρόπος για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους αυτούς δεν είναι να τους "μπάσουμε " σε όποια χώρα βρούμε και τους βγάλουμε το λάδι επειδή έχουν ανάγκη τα χρήματα... αλλά να σταματήσει ο πόλεμος στην χώρα τους να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους, στις ζωές τους, στους αγαπημένους, τους στην πατρίδα τους και όχι να ρημάζονται ζωές, περιουσίες, πολιτισμοί και μια ολόκληρο χώρα για να πλουτίσουν αυτοί που πουλάνε όπλα και τροφοδοτούν τους πολέμους και αυτοί που τους εκμεταλλεύονται στα εργοστάσια εις βάρος αθώων ανθρώπων. Αυτές είναι οι αιτίες που κρύβονται καλά από της αφορμές που βρίσκουν κάθε φορά. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τους αφήσουμε στην μοίρα τους και εδώ πρέπει να υπάρξει πραγματική βοήθεια όπως ήδη προσφέρουν κάποιοι Άνθρωποι και μια λύση μόνιμη αποτελεσματική και λειτουργική που σέβεται το περιβάλλον ,τους ανθρώπους και τα ανθρώπινα δικαιώματα που τόσο έχουν απαξιωθεί και καταπατηθεί τελευταία. Και έλεος πια με την τηλεόραση και τα site που πουλάνε τον πόνο τους, τις ιστορίες τους και χρησιμοποιούν παιδιά σκυλιά για να κάνουν επίκληση στο συναίσθημα μας και συνεπώς και σε διαφημίσεις.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω πέρα του να βρεθεί κάποια ουσιαστική λύση η καλύτερη για όλους και για αυτούς ειδικά ,και θαυμάζω τον καθένα ξεχωριστά για αυτά που τραβά και πολέμα... η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και για όσους ξεχνάνε οι μισοί νέοι έχουνε φύγει στο εξωτερικό για δουλειά..το  ξέρω δεν είναι το ακριβώς το ίδιο αλλά αν δεν θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν με καχυποψία και προκατάληψη σαν λαό και εθνικότητα πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να μην αντιμετωπίζουμε τους άλλους έτσι.
Ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο για όλους όσο χαζό και επιπόλαιο να ακούγετε είναι η αρχή.
Ας μην είμαστε ρατσιστές και μισάνθρωποι όλοι είμαστε ίσοι...και ας σηκωθούμε να αφιερώσουμε λίγη ώρα και να προσφέρουμε ... ειδικά εμείς που σαν λαός ξέρουμε τι θα πει στέρηση.

Μια αρκετά ολοκληρωμένη λίστα με οργανισμούς για να βοηθήσετε θα βρείτε στο τέλος του άρθρου εδώ

Follow me on twitter , pinterest 

.  

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 

Passionate Life Copyright © 2012 Design by Antonia Sundrani Vinte e poucos